Goethe, age 38, painted by Angelica Kauffman 1787 

Johann Wolfgang von GOETHE  1749 - 1832 was a German polymath and writer, who is widely regarded as the greatest and most influential writer in the German language. His work has had a profound and wide-ranging influence on Western literary, political, and philosophical thought from the late 18th century to the present day. Goethe was a German poet, playwright, novelist, scientist, statesman, theatre director, and critic. His works include plays, poetry and aesthetic criticism, as well as treatises on botany, anatomy, and color. Goethe was an early participant in the Sturm und Drang literary movement. ... Although Goethe's great passion was drawing, he quickly became interested in literature; Friedrich Gottlieb Klopstock (1724–1803) and Homer were among his early favorites. He also had a devotion to the theater, and was greatly fascinated by the puppet shows that were annually arranged by occupying French Soldiers at his home and which later became a recurrent theme in his literary work Wilhelm Meister's Apprenticeship. 

In 1832, Goethe died in Weimar of apparent heart failure. 

His last words were, Mehr Licht! / More light!

https://en.wikipedia.org/wiki/Johann_Wolfgang_von_Goethe#cite_note-Britannica-4

Portrait of Baudelaire at 23 years old, painted in 1844 by Émile Deroy (1820–1846) 

Charles BAUDELAIRE  1821 - 1867 was a French poet who also worked as an essayist, art critic and translator. His poems are described as exhibiting mastery of rhyme and rhythm, containing an exoticism inherited from Romantics, and are based on observations of real life. His most famous work, a book of lyric poetry titled Les Fleurs du mal (The Flowers of Evil), expresses the changing nature of beauty in the rapidly industrialising Paris caused by Haussmann's renovation of Paris during the mid-19th century. Baudelaire's original style of prose-poetry influenced a generation of poets including Paul Verlaine, Arthur Rimbaud and Stéphane Mallarmé. He coined the term modernity (modernité) to designate the fleeting experience of life in an urban metropolis, and the responsibility of artistic expression to capture that experience. Marshall Berman has credited Baudelaire as being the first Modernist.

Many of Baudelaire's works were published posthumously. 

Baudelaire's influence on the direction of modern French (and English) language literature was considerable. The most significant French writers to come after him were generous with tributes; four years after his death, Arthur Rimbaud praised him in a letter as "the king of poets, a true God". In 1895, Stéphane Mallarmé published "Le Tombeau de Charles Baudelaire", a sonnet in Baudelaire's memory. Marcel Proust, in an essay published in 1922, stated that, along with Alfred de Vigny, Baudelaire was "the greatest poet of the nineteenth century".

 https://en.wikipedia.org/wiki/Charles_Baudelaire

A photograph of the poet Constantine P. Cavafy from the Cavafy Archive. (Photo: Cavafy Archive Onassis Foundation) 

Κωνσταντίνος ΚΑΒΑΦΗΣ / Konstantinos KAVAFIS 1863 -1933 ήταν Έλληνας ποιητής ο οποίος θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της σύγχρονης εποχής. Γεννήθηκε και έζησε στην Αλεξάνδρεια, της Αιγύπτου γι' αυτό και αναφέρεται συχνά ως ο Αλεξανδρινός. Δημοσίευσε ποιήματα, ενώ δεκάδες παρέμειναν ως προσχέδια. Τα σημαντικότερα έργα του τα δημιούργησε μετά τα 40 έτη.

Η γλώσσα και η στιχουργική μορφή των ποιημάτων του Καβάφη ήταν ιδιόρρυθμες και πρωτοποριακές για την εποχή. 

Ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα του ποιητή: Εἶμαι Κωνσταντινουπολίτης τὴν καταγωγήν, ἀλλὰ ἐγεννήθηκα στὴν Ἀλεξάνδρεια — σ' ἕνα σπίτι τῆς ὁδοῦ Σερίφ· μικρὸς πολὺ ἔφυγα, καὶ ἀρκετὸ μέρος τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας τὸ πέρασα στὴν Ἀγγλία. Κατόπιν ἐπισκέφθην τὴν χώραν αὐτὴν μεγάλος, ἀλλὰ γιὰ μικρὸν χρονικὸν διάστημα. Διέμεινα καὶ στὴ Γαλλία. Στὴν ἐφηβικήν μου ἡλικίαν κατοίκησα ὑπὲρ τὰ δύο ἔτη στὴν Κωνσταντινούπολη. Στὴν Ἑλλάδα εἶναι πολλὰ χρόνια ποὺ δὲν ἐπῆγα. Ἡ τελευταία μου ἐργασία ἦταν ὑπαλλήλου εἰς ἕνα κυβερνητικὸν γραφεῖον ἐξαρτώμενον ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖον τῶν Δημοσίων Ἔργων τῆς Αἰγύπτου. Ξέρω Ἀγγλικά, Γαλλικὰ καὶ ὁλίγα Ἰταλικά.

Ο ποιητής επεξεργαζόταν επίμονα κάθε στίχο, κάποτε για χρόνια ολόκληρα, προτού τον δώσει στην δημοσιότητα. Σε αρκετές από τις εκδόσεις του υπάρχουν διορθώσεις από το χέρι του και συχνά όταν επεξεργαζόταν ξανά τα ποιήματά του τα τύπωνε διορθωμένα. 

Ο ίδιος είχε κατατάξει τα ποιήματά του σε τρεις κατηγορίες: τα ιστορικά, τα φιλοσοφικά και τα ερωτικά ή αισθησιακά. 

https://el.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_Καβάφης

https://en.wikipedia.org/wiki/Constantine_P._Cavafy

Christian Morgenstern 1910

Christian MORGENSTERN  1871 - 1914  was a German writer and poet from Munich, whose work ranged from the mystical and personally lyrical to nonsense verse. Morgenstern had studied law at the universities of Breslau and Berlin when in 1893 he was diagnosed as having pulmonary tuberculosis, from which he ultimately died. He left school to travel and lived for a time in Norway, where he translated Henrik Ibsen's verse dramas with the collaboration of the author and also translated plays by such other Scandinavian playwrights as B.M. Bjørnson, Knut Hamsun, and August Strindberg.

Morgenstern's international reputation came from his nonsense verse, in which he invented words, distorted meanings of common words by putting them into strange contexts, and dislocated sentence structure, but always with a rational, satiric point. 

His poems have been set to music by composers such as Erik Bergman,  Hanns Eisler, Friedrich Gulda, Paul Hindemith.

https://www.britannica.com/biography/Christian-Morgenstern

Galleria - Official site of the Museum and the Fondazione Hermann Hesse Montagnola. 

- A writer who explored identity, freedom, and the magic of words. 

Hermann HESSE 1877 - 1962 was a German-Swiss poet, novelist, and painter, best known for his novels Steppenwolf and Siddartha, both of which explore self-identity and spirituality. He was awarded the Nobel Prize for Literature in 1946. 

Hermann Hesse knew from early on in his life that he would one day become a writer, yet his parents thought differently. They expected young Hermann to become a man of the cloth, like his father who had worked as a missionary in India before he was born, and his mother, the daughter of a missionary. His journey to writing was in itself an odyssey. After trying out many different schools, he became so depressed at the age of 15 that he tried to take his own life. He finally ended up working for a clock tower maker and in bookstores. This search for identity and the difficult process of discovering oneself were topics that Hesse addressed in his later novels. His stories were scattered with references to his own experiences, analyses of himself, and poetic avowals. Hesse achieved his literary breakthrough in 1904 with the novel "Peter Camenzind," and it suddenly became possible for him to live from his writing. 

In his visual arts career, Hesse did not start painting in earnest until he was 40 years old, and initially viewed it as a therapeutic pastime. His oeuvre largely consists of watercolors of Mediterranean landscapes rendered in a style that combines Impressionism and Expressionism, and he also used his paintings as inspiration for his writing.

Hermann Hesse watched with concern and disapproval as the Nazis took control of Germany. Throughout the war he supported German refugees, including Thomas Mann and Bertolt Brecht, as they fled the Nazi regime. It was during the war that he wrote his last great work, "The Glass Bead Game," which won him the 1946 Nobel Prize for Literature.

https://www.dw.com/en/hermann-hesse-misunderstood-but-loved/a-16152933

https://www.dw.com/en/hesse-recognized-magic-power-of-words/a-15848265

The Poet of Many Masks

"This tendency to create around me another world, just like this one but with other people, has never left my imagination."

FERNANDO PESSOA IN A LETTER TO ADOLFO CASAIS MONTEIRO ABOUT THE GENESIS OF THE HETERONYMS, DATED 13 JANUARY 1935.

Fernando PESSOA 1888 - 1935 a Portuguese poet, writer, literary critic, translator, publisher, and philosopher, described as one of the most significant literary figures of the 20th century and one of the greatest poets in the Portuguese language. 

He was born in Lisbon, his father died when Pessoa was five years old, and the family moved with his mother's new husband, a consul, to Durban, South Africa, where Pessoa attended an English school. At thirteen Pessoa returned to Portugal for a year-long visit, and returned there permanently in 1905. He studied briefly at the University of Lisbon, and began to publish criticism, prose, and poetry soon thereafter while working as a commercial translator.

He began writing as a child and did so, above all, in Portuguese, although he also wrote in English and French. He lived to the age of 47, and spent most of this time writing. He considered that being a poet and a writer was not a profession, but a special calling.

Pessoa was a prolific writer, and not only under his own name, for he created approximately seventy-five others, of which three stand out: Alberto Caeiro, Álvaro de Campos, and Ricardo Reis. He did not call them pseudonyms because he felt that this did not capture their true independent intellectual life and instead called them heteronyms. These imaginary figures sometimes held unpopular or extreme views.

As a translator, Pessoa had his own method: A poem is an intellectualized impression, an idea made emotion, communicated by others by means of a rhythm. This rhythm is double in one, like the concave and convex aspects of the same arc: it is made up of a verbal or musical rhythm and of a visual or image rhythm which concurs inwardly with it. The translation of a poem should therefore conform absolutely (1) to the idea or emotion which constitutes the poem, (2) to the verbal rhythm in which that idea or emotion is expressed; it should conform relatively to the inner or visual rhythm, keeping to the images themselves when it can, but keeping always to the type of image. It was on this criterion that I based my translation into Portuguese of Poe's "Annabel Lee" and "Ulalume", which I translated, not because of their great intrinsic worth, but because they were a standing challenge to translators. 

https://en.wikipedia.org/wiki/Fernando_Pessoa

https://www.casafernandopessoa.pt/en/fernando-pessoa

Η χαρισματική προσωπικότητα της Άννας Αχμάτοβα, ο μυστικιστικός ερωτισμός και η θυελλώδης συναισθηματική ζωή της επηρέασαν, όχι μόνο λογοτέχνες, αλλά και ζωγράφους, γλύπτες και φωτογράφους, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στη μυστηριακά ακαταμάχητη γοητεία της. 

Άννα ΑΧΜΑΤΟΒΑ 1889 - 1966 μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες της ρωσικής ποίησης. Επέλεξε το επώνυμο Αχμάτοβα που ανήκε στην προγιαγιά της από τη φυλή των Τατάρων, μετά που ο πατέρας της την ανάγκασε να υιοθετήσει ένα ψευδώνυμο, για να μη σπιλώσει το καλό όνομα της οικογένειάς της ως «παρακμιακή ποιήτρια». Με την ιδιαίτερη ομορφιά και το επιβλητικό παρουσιαστικό και τους αριστοκρατικούς της τρόπους γοήτευε τους γύρω της. Τα ποιήματά της είναι συχνά εκμυστηρεύσεις που θυμίζουν προσευχές. Το ψυχολογικό βάθος της ποίησής της, της εξασφάλισε την αποδοχή από τους κύκλους των ποιητών από τις πρώτες κιόλας ποιητικές συλλογές της, Bечер 1912(Εσπέρα) και Чётки 1914 (Ροζάριο). Εκτός από ποίηση, έγραψε πεζά - κυρίως απομνημονεύματα και κριτικά έργα - καθώς και σημαντικά δοκίμια για τον Αλεξάντρ Πούσκιν. Μετάφρασε επίσης ιταλική, γαλλική, αρμενική και κορεάτικη ποίηση. Η Anna Akhmatova με την σοβαρή και λακωνική γραφή της, περιέγραψε όλα τα μεγάλα ανθρώπινα αισθήματα και ενσάρκωσε απόλυτα το πνεύμα της Ρωσίας του 20ού αιώνα.

Anna AKHMATOVA 1889 - 1966 of the leading figures of Russian poetry. She chose the surname Akhmatova, which belonged to her great-grandmother from the Tatar tribe, after her father forced her to adopt a pseudonym so as not to tarnish her family's good name as a "decadent poetess". With her peculiar beauty and imposing appearance and her aristocratic manners she charmed those around her. Her poems are often confessions reminiscent of prayers. The psychological depth of her poetry ensured her acceptance by poetry circles from her very first poetry collections, Bечер 1912(Espera) and Чётки 1914 (Rosary). In addition to poetry, she wrote prose - mostly memoirs and critical works - as well as important essays on Aleksandr Pushkin. He also translated Italian, French, Armenian and Korean poetry. Anna Akhmatova, with her serious and laconic writing, described all the great human emotions and fully embodied the spirit of 20th century Russia.

Η γλώσσα για την Ντομίν είναι το μοναδικό «σπίτι» που δεν μπορεί να χάσει ο άνθρωπος. Όταν τα πάντα έχουν χαθεί, η γλώσσα παραμένει και διατηρεί την ταυτότητα του ατόμου. Η γλώσσα στο έργο της Ντομίν δεν αποτελεί καταφύγιο μόνο κατά την περίοδο της εξορίας, αλλά και μετά τη μεγάλη εμπειρία της επιστροφής στην πατρίδα. Η γλώσσα γίνεται η ίδια η πατρίδα, όταν οι προσδοκίες διαψεύδονται και η πατρίδα παίρνει μία άλλη μορφή στην πραγματικότητα από την ιδανική εικόνα της ανάμνησης. 

Hilde DOMIN 1909 - 2006 a German lyric poet and writer. She was among the most important German-language poets of her time.

Her work was deeply influenced by her time in exile and the loss of homeland. A poet of Jewish heritage, she fled political developments in Germany in 1932 and spent more than twenty years in exile, first in Italy then the Dominican Republic. Born Hildegard Löwenstein in Cologne in 1909, the poet adopted the pseudonym Domin in gratitude to the Dominican Republic for accepting her and her husband as refugees in 1940.

After returning to Germany in 1954, she was known as the "poet of return" and received numerous honors for her literary work. Domin's dedication to writing in German, the language of her childhood, are elemental aspects of her poetry and provoke many fundamental questions. What would a beautiful poem be, for example, for a Jewish poet who returned to Germany and wrote in German so soon after World War II? 

https://www.harvardreview.org/content/shadow-and-radiance-the-poetry-of-hilde-domin/

https://www.greenlindenpress.com/books/the-wandering-radiance

Χίλντε ΝΤΟΜΙΝ 1909 - 2006 Η Γερμανοεβραία ποιήτρια Hildegard Löwenstein, γεννήθηκε στην Κολωνία το 1909. Ποιήτρια εβραϊκής καταγωγής, η οποία διέφυγε από τις πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία το 1932 και πέρασε περισσότερα από είκοσι χρόνια στην εξορία, αρχικά στην Ιταλία και στη συνέχεια στη Δομινικανή Δημοκρατία. Η ποιήτρια υιοθέτησε το ψευδώνυμο Domin σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη Δομινικανή Δημοκρατία που δέχτηκε την ίδια και τον σύζυγό της ως πρόσφυγες το 1940.

Για την ίδια την Ντομίν, η ζωή της ήταν στενά συνυφασμένη με το ποιητικό της έργο, καθώς θεωρούσε τα ποιήματά της «ανθολόγιο» της ζωής της.  Στον γερμανόφωνο χώρο της ποίησης, η Ντομίν είναι γνωστή ως "η ποιήτρια της επιστροφής". Αν και μιλά για την εμπειρία της επιστροφής στην πατρίδα, τη δυσκολία επανένταξης σε αυτήν, την παραποιημένη από τη νοσταλγία ανάμνηση και την απόλυτη διάψευσή της, καθώς και για καταστάσεις όπως η εξορία, η απώλεια, η απελπισία, η μοναξιά, ωστόσο το έργο της διέπεται συνολικά από μία σθεναρή αισιοδοξία και ένα μήνυμα ακατάπαυστης αντίστασης σε ό,τι εμποδίζει τη συνέχεια της πορείας του ανθρώπου.

https://diastixo.gr/arthra/3461-hilde-domin

Photo: https://press-crew.gr/ritsos/

Στις αρχές του '60 ο Μίκης Θεοδωράκης μελοποιεί τον «Επιτάφιο» και λίγα χρόνια αργότερα τη «Ρωμιοσύνη». «Μέχρι τότε έλεγα ότι κάθε τέχνη είναι αυτάρκης και δεν έχει ανάγκη τη βοήθεια άλλης. Αλλά όταν έγραψες τον "Επιτάφιο" και αργότερα φυσικά τη "Ρωμιοσύνη", είπα, πραγματικά, εδώ είναι ένας δρόμος για να πλησιάσει η ποίηση μέσω της μουσικής εκείνους τους ανθρώπους που δεν θα τους πλησίαζε ίσως ποτέ», θα πει ο Ποιητής πολλά χρόνια αργότερα στον Συνθέτη. 

Επιτέλους

Πριν από εσένα ήσουν εσύ; Έξω στο δρόμο δεν περνάει κανένας. Το φως του δωματίου πέφτει κάθετα τονίζοντας τα ζυγωματικά, σβήνοντας το σαγόνι μέσα στην ίδιαν απορία: «υπήρξαμε;». Έτσι πέταξα το ποτήρι απ΄το παράθυρο. Έτσι άκουσα τουλάχιστον κάτω στο πεζοδρόμιο τον κρότο: «υπάρχουμε».

Yannis RITSOS 1909 - 1990 was a Greek poet and an active member of the Greek Resistance during World War II.  His work was periodically banned for its left-wing content. The poetry of Yannis Ritsos was influenced both by his experiences and by the social unrest of the country. The whole history of the 20th century can be read through his writings. He wrote more than 100 collections of poetry and compositions, short stories, plays, fiction and essays. Numerous translations and other valuable publications complete the profile of an inexhaustible creator. His work has been translated into over 40 languages. 

The first years after the restoration of democracy were years of great recognition for the poet, who won several awards and distinctions. He won the Lenin Peace Prize in 1977 and was nominated for the Nobel Prize for Literature. Pablo Neruda declared him to be more deserving of the Nobel Prize for Literature than himself. 

'The defiant poetry of Yannis Ritsos serves as a beacon to anyone who values freedom, integrity, and solidarity. Ritsos is a poet who is not testifying from somewhere above his audience, but rather from among them, or even from inside them. Ritsos with his many voices speaks through historical personas using various times and places to communicate about the present. He articulates his authenticity with simple language accessible to everyone. Consequently, it is his humanity that is so uplifting, his sympathy that is so moving, his tenacity that is so inspiring, his wisdom that is simply electrifying. Here is a man who throughout his vast literary oeuvre never stopped risking everything to express his vision with a lifelong commitment to the proposition that the poet's role was not merely a solitary whining about heartbreak and fame, but rather a communal act that unequivocally cherishes decency, justice, and love. As he so eloquently states: "When you don't bow / you exist / you, we / you, history.' ~Bill Wolak, Poet

Γιάννης ΡΙΤΣΟΣ 1909 - 1990 Σπουδαίος και πολυγραφότατος Έλληνας ποιητής, με διεθνή αναγνωρισιμότητα. Δημοσίευσε πάνω από 100 ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, είκοσι δύο μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και μελέτες, με πολλά από τα έργα του να έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες. Η «Σονάτα του Σεληνόφωτος», ο «Επιτάφιος» και η «Ρωμιοσύνη» είναι κάποια από τα σημαντικότερα ποιήματα του Ρίτσου, ο οποίος έχει κάνει επίσης πολλές μεταφράσεις ξένων ποιητών, όπως του Ναζίμ Χικμέτ, του Αλεξάνδρου Μπλοκ, του Βλαντίμιρ Μαγιακόφσκι κ.ά. Πολλά ποιήματα του Ρίτσου έχουν μελοποιηθεί από τον Μίκη Θεοδωράκη, τα γνωστότερα από τα οποία είναι η «Ρωμιοσύνη» και ο «Επιτάφιος». Μεταξύ των τιμητικών διακρίσεων του Ρίτσου περιλαμβάνονται το κρατικό βραβείο ποίησης και το Βραβείο Ειρήνης Λένιν.

Η ποίηση του Γιάννη Ρίτσου επηρεάστηκε τόσο από τα βιώματά του, όσο και από τις κοινωνικές αναταραχές της χώρας. Μέσα στα ποιήματά του έχει βιώματα που αντλήθηκαν από τον Εμφύλιο Πόλεμο, τις εξορίες που υπέστη και από κάθε κοινωνικό, μικρό ή μεγάλο, έναυσμα που το δόθηκε. Ο Ρίτσος γίνεται άλλοτε ερωτικός κι άλλοτε βαθιά υπαρξιακός. Η Χρύσα Προκοπάκη αναφέρει: «Αν κάποιος θα ήθελε να διαβάσει την ιστορία του περασμένου αιώνα, θα την έβρισκε ακέραια στην ποίηση του Ρίτσου».  Με πλούσια γλώσσα, με υποβλητικό λόγο και με χρησιμοποίηση εικόνων, μεταφορών και παρομοιώσεων που άλλοτε λειτουργούν ως σύμβολα και άλλοτε διαμορφώνουν ένα ιδιότυπο ρεαλιστικό ποιητικό τοπίο, με συνεχή και έντονη την παρουσία των πραγμάτων του περιβάλλοντος και της καθημερινής ζωής, αλλά και μυθικών προσώπων σε υπερρεαλιστικά ελεύθερες συνυπάρξεις με σύγχρονα τοπία, συνέθεσε έργα, μεγάλες συνθέσεις ή σύντομα ποιήματα, που προσεγγίζουν την ανθρώπινη μοίρα και εκφράζουν την ανθρώπινη πολυπλοκότητα.  

https://www.desolationroad.gr/a-poet-over-troubled-waters

https://www.athenscollege.edu.gr/academics/our-libraries/college-library/did-you-know/giannis-ritsos-i-zoi-ke-to-ergo-tou

Antonia POZZI 1912 - 1938 was one of the most interesting voices in Italian poetry of the 1920s and 1930s. A poet and photographer who was born in Milan and took her own life. Pozzi left diaries, notebooks, letters, and over three hundred poems. None of her poetry was published in her lifetime.

Her devotion to the art was an essential part of her being; to her friend Tullio Gadenz, she wrote that poetry's task is "to take all the pain that agitates us and roars in our soul and mollify it, to transfigure it in the supreme calm of art, in the way the rivers flow into the vast blue sea. Poetry is a catharsis of pain, as the immensity of death is a catharsis of life."

After her death, Pozzi's father published a private edition of ninety-one of her poems. These were his revisions, cleansed of anything that might place her in what he perceived to be a bad light, including references to sensuality, her struggles with faith, and her dedication of several poems to her first lover, her tutor Antonio Maria Cervi. In 1955, Nora Wydenbruck translated this sanitized and censored version of the original work for English readers. It would not be until 1989 that editors Alessandra Cenni and Onorina Dino would restore the poems to their original forms.

Αντόνια ΠΟΤΣΙ 1912 - 1938 είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση των ιταλικών γραμμάτων, όχι όμως με την έννοια του ιδιόμορφου που θέτει όρια στον εαυτό του και στην εκτίμηση της αξίας του, αλλά με την έννοια του χαρισματικού, που μπόρεσε να ξεπεράσει τα επιμέρους λογοτεχνικά ρεύματα της εποχής και τις επιρροές που δέχθηκε, και να ακολουθήσει μια ξεχωριστή πορεία, δημιουργώντας από μόνο του μια σχολή χωρίς προγόνους και επιγόνους. Η Πότσι αυτοκτόνησε στα 26 της χρόνια, αφήνοντας πίσω της τετράδια/ημερολόγια που περιείχαν πάνω από 300 ποιήματα. Τα ποιήματά της έγιναν γνωστά σε μεταθανάτιες εκδόσεις. Η ποίηση της Πότσι χαρακτηρίζεται από έναν έντονο λυρισμό, από μια βαθύτατη μεταφυσική αίσθηση της πραγματικότητας, που μετατρέπει τον κόσμο σε ένα μαγικό σύμπαν ομορφιάς, αλλά και από την ευαισθησία ενός ψυχισμού που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στη σκληρότητα των ανθρώπων.

Μετά τον θάνατό της, ο πατέρας της θα επιμεληθεί προσωπικά τη μεταθανάτια ιδιωτική έκδοση 91 ποιημάτων της κόρης του. Οι παρεμβάσεις του Πότσι στα χειρόγραφα θα είναι εμφατικές. Άλλαξε τίτλους, διέγραψε αφιερώσεις, αφαίρεσε στίχους και λέξεις. Οι θεολογικές ανησυχίες της κόρης του εξημερώθηκαν κι εξαλείφθηκαν, καθώς και καθετί που αφορούσε την ανάρμοστη για τα ήθη της οικογένειας ερωτική ιστορία της ποιήτριας με τον καθηγητή της ΑντόνιοΤσέρβι. Το 1955 οι μεταφράσεις της Nora Wydenbruck στα αγγλικά αναπαράγουν τις ίδιες πατρικές αυθαιρεσίες. Η λογοκρισία που επέβαλλε ο πατέρας στα γραπτά της κόρης του θα πάψει οριστικά μισό αιώνα μετά την πρώτη δημοσίευσή τους. Μόλις το 1989, χάρη στις Alessandra Cenni και Onorina Dino στο βιβλίο "Parole", όπου η ποίηση της Αντόνια Πότσι θα έχει μία δεύτερη, αυθεντική κι αλογόκριτη ζωή. 

https://www.harvardreview.org/content/rare-stems-poems-by-antonia-pozzi/

https://www.oanagnostis.gr/h-deyteri-zoi-tis-antonia-potsi-tis-konstantinas-korryvanti/

https://biblionet.gr/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CF%89%CF%80%CE%BF/?personid=110322

Brendan BEHAN 1923 - 1964 was an Irish poet, short story writer, novelist, playwright, and Irish Republican, an activist who wrote in both English and Irish. His widely acknowledged alcohol dependence, despite attempts to treat it, impacted his creative capacities and contributed to health and social problems which curtailed his artistic output and finally his life.

Born to a Republican family in Dublin, there was also a strong emphasis on Irish history and culture in the home, which meant he was steeped in literature and patriotic ballads from a tender age. Behan eventually joined the IRA at 16, which led to his serving time in a borstal youth prison in the United Kingdom. His experiences there would lead to his greatest work, "Borstal Boy," a memoir. After prison in both England and Ireland for his IRA activities, while trying to write ("I am a drinker with writing problems"), Behan got away from the temptations of Dublin and went to Paris, like two other famous exiled Irish writers: James Joyce and Samuel Beckett.

https://en.wikipedia.org/wiki/Brendan_Behan

https://www.irishcentral.com/culture/brendan-behan

Μπρένταν ΜΠΙΑΝ 1923 - 1964 Ιρλανδός ποιητής, διηγηματογράφος, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, ένας από τους σημαντικότερους Ιρλανδούς συγγραφείς και στρατευμένος στον IRA, που έγραψε στα Αγγλικά και στα Ιρλανδικά. 

Στις αυτοβιογραφικές του νουβέλες «Στο σωφρονιστήριο» (1958) και «Εξομολόγηση ενός Ιρλανδού επαναστάτη» που δημοσιεύτηκε το 1965, ένα χρόνο μετά το θάνατο του, ο Μπίαν περιέγραψε τη συμμετοχή του στην παράνομη δράση των Ιρλανδών επαναστατών κατά τη δεκαετία του 1930 και τη ζωή στις αγγλικές φυλακές, όπου έζησε περίπου εννέα χρόνια. Τα θεατρικά του έργα «Ο μελλοθάνατος» (1956) και «Ενας Ομηρος» (1958), στρεφόταν εναντίον της αναισθησίας και της σκληρότητας που κυριαρχούν στο σύγχρονο αστικό κόσμο και καταδικάζουν τη βία. 

Το θεατρικό έργο του «Ενας Ομηρος» εμπνευσμένο από τον απελευθερωτικό αγώνα του ιρλανδικού λαού, που περιείχε και μια σειρά ποιημάτων, ενέπνευσε τον Μίκη Θεοδωράκη το 1961, που προχώρησε στη μελοποίηση των ποιημάτων του, σε μετάφραση Βασίλη Ρώτα. Μεταξύ αυτών των τραγουδιών, πασίγνωστο και πολυτραγουδισμένο στην Ελλάδα έμεινε το «Γελαστό παιδί».

Χρίστος ΛΑΣΚΑΡΗΣ 1938 - 2008 γεννήθηκε στο Χάβαρι Ηλείας, αλλά από μικρή ηλικία μετακόμισε στην Πάτρα, όπου μεγάλωσε. Ήταν Έλληνας ποιητής, ο οποίος ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά. Θεωρείται από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και υπήρξε ένας πολύ σεμνός άνθρωπος, προτιμούσε να ασχολείται με την ποίηση χωρίς να κεντρίζει τα φώτα της δημοσιότητας, με αποτέλεσμα να μην είναι πολλά πράγματα γνωστά για τη ζωή του. Εμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα το 1970 σε ηλικία 39 ετών. Αυτό που προξενεί εντύπωση δεν είναι μόνο το γεγονός ότι επέλεξε να δημοσιεύσει για πρώτη φορά σε αυτή την ηλικία, αλλά και το γεγονός ότι δεν εξέδωσε κάποια ποιητική συλλογή, αλλά μία ανθολογία νέων λογοτεχνών, η οποία έφερε τον τίτλο Παρουσίες. Συνολικά εξέδωσε δέκα δικές του ποιητικές συλλογές (1978 – 2007), ενώ ποιήματά του μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες, όπως τα Γερμανικά, τα Ισπανικά, τα Πολωνικά και τα Πορτογαλικά.

Τα ποιήματά του διακρίνονται για τη λιτότητά τους και ταυτόχρονα τον αφοπλιστικό τρόπο με τον οποίο "τρυπώνουν" στην ψυχή σου και "συνομιλούν" μαζί της. Ο Χρίστος Λάσκαρης ως ποιητής είχε το χάρισμα να αγγίζει την ψυχή του αναγνωστικού κοινού του χρησιμοποιώντας ελάχιστες λέξεις, καθώς τα ποιήματά του ήταν πολύ μικρά σε έκταση, αλλά μεγάλα σε βάθος νοήματος. Ακόμη, ξεχωριστή θέση στην ποίησή του κατέχουν η νοσταλγία το ανεκπλήρωτο του έρωτα, ενώ υπήρξαν και ορισμένα ποιήματά του για την ίδια την ποίηση.

Ένα χρόνο πριν το θάνατό του, το 2007, ο ποιητής Χρίστος Λάσκαρης είχε τιμηθεί με το διεθνές Βραβείο Ποίησης Καβάφη από το Ινστιτούτο Μελετών Ανατολικής παράδοσης Μοχάμεντ Άλι του Καΐρου της Αιγύπτου. Ο ίδιος υπήρξε εξάλλου μεγάλος λάτρης της ποίησης του «Αλεξανδρινού» Καβάφη. «Ανήκω στην Καβαφική ποίηση και στην Παλατινή Ανθολογία», είχε πει.

https://www.thebest.gr/article/330508-

Christos LASKARIS 1938 - 2008 was born in the village of Chavari in Elis, but moved to Patras as a child. He studied at the Pedagogical Academy of Tripoli, but did not become a teacher; instead, he worked his entire career in the insurance division of the Patras city bus authority. He was awarded the Cavafy International Award in Cairo in 2007. 

Μόνα ΣΑΒΒΙΔΟΥ ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ Γεννήθηκε το 1949 στη Λεμεσό, από γονείς ΄Ελληνες, πρόσφυγες του 1922 από τη Μικρά Ασία. Σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και αφυπηρέτησε ως Συντονίστρια Διευθύντρια σχολείων Πόλης και Επαρχίας Λεμεσού. Διετέλεσε Γραμματέας του Κυπριακού Κέντρου Συγγραφέων ΠΕΝ και είναι Πρόεδρος του Συνδέσμου Μικρασιατών Κύπρου για την ίδρυση του οποίου πρωτοστάτησε. ΄Εχει εκδώσει 14 ποιητικές συλλογές, ένα θεατρικό έργο, 3 συλλογές διηγημάτων, 7 κριτικές μονογραφίες, ένα μυθιστόρημα, κριτικά κείμενα, επιστολογραφία και 9 Ανθολογίες Ποίησης. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε 13 γλώσσες, αγγλική, γαλλική, γερμανική, ιταλική, ισπανική, σουηδική, φινλανδική, ρουμανική, βουλγαρική, σερβική, κροατική, αραβική και φαρσί. Διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στην αγγλική και τουρκική. Βραβεύτηκε: με Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης το 1986, με Α΄ Βραβείο Διηγήματος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου το 2005, με Α΄ Βραβείο Ποίησης στο Γ΄ Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης 2007, με Αριστείο Βιβλίου για Ιστορικό Διήγημα από τον Ελληνικό Πολιτιστικό ΄Ομιλο Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ.) το 2014, με Τιμητική Διάκριση από τον Σύνδεσμο Φιλίας Ελλάς-Κύπρος το 1993 σε Διαγωνισμό Διηγήματος. Η ποιητική συλλογή «Marginallia» (2015) που περιλαμβάνει ποιήματα από κοινού με την ΄Ελενα Τουμαζή Ρεμπελίνα πήρε Α΄ Βραβείο ως βιβλίο της χρονιάς από τον ΕΠΟΚ, όπως και τα Κριτικά Κείμενα «Ο άλλος χρόνος» ως βιβλίο της χρονιάς 2021. Η ποιητική συλλογή «Αγαπημένε», Αφή 2013, ήταν στην βραχεία λίστα για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Το 2022 το ποίημά της «Τυραννία του χρόνου - Ο πρόσφυγας» πήρε το 2ο Βραβείο στο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης «Μικρά Ασία 1922, 100 Χρόνια ΄Ασβεστης Μνήμης», που οργάνωσε το Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης και ΄Ερευνας του Πολιτισμού του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους στην Ευρώπη, του Αμερικανικού-Ελληνικού Ιδρύματος Δυτικής Πενσυλβάνιας και του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς ΄Ενωσης Κριτικών Λογοτεχνίας, που εδρεύει στο Παρίσι. Επίσης για τα 100 χρόνια της επετείου συμμετείχε και διακρίθηκε στον 5ο Διαγωνισμό Ποίησης με συνοδεία μιας φωτογραφίας-κειμηλίου, που οργάνωσε ο Σύνδεσμος Πολιτισμού Ελλάδας-Κύπρου με θέμα «Δεν σε ξεχνώ Ιωνία, Ω Σμύρνη, εσύ αγαπημένη» με το ποίημά της «Σελίδες Ανατολής» και περιελήφθη στην εν λόγω Ανθολογία. Θεωρείται από τους κριτικούς ως μια από τις πιο καταξιωμένες φωνές της γενιάς της. Διετέλεσε Γραμματέας του Κυπριακού Κέντρου Συγγραφέων της Διεθνούς ΄Ενωσης ΠΕΝ (1994-2017). Υπήρξε Ιδρυτικό μέλος του Λαογραφικού Ομίλου Λεμεσού και γραμματέας του, ιδρυτικό μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Λεμεσού και Ταμίας του Συμβουλίου του και ιδρυτικό μέλος της ΕΘΑΛ (Ελληνικής Θεατρικής Ανάπτυξης Λεμεσού). Συνολικά έχει γράψει 36 βιβλία.

Mona SAVVIDOU THEODOULOU She was born in Limassol in 1949 to Greek parents from Asia Minor, who became refugees in 1922. She studied Philology at the School of Philosophy of the University of Athens and retired as Coordinating Director of the Limassol District Schools. She served as secretary of PEN Cyprus (1994-2017) and is now the President of the Association of Asia Minor Refugees in Cyprus, which she helped found. She has published 14 books of poetry, a play, three collections of short stories, seven critical monographs, a novel, critical essays, epistolography and nine anthologies of poetry. Her poems have been translated into 13 languages: English, French, German, Italian, Spanish, Swedish, Finnish, Romanian, Bulgarian, Serbian, Croatian, Arabic and Farsi. Her short stories have been rendered into English and Turkish. She was presented with the State Poetry Award in 1986; the Short-Story Award of the National Society of Greek Writers of Cyprus in 2005; the Poetry Award in the Third Poetry Festival of Thessaloniki in 2007; Exceptional Merit for Historical Short Story by the Greek Cultural Association of Cypriots (EPOK) in 2014; and an Honorary Distinction in a Short Story Contest announced by the Association of Friendship between Greece and Cyprus in 1993. The book of poetryMarginalia (2015) which encompasses poems by Mona Savvidou Theodoulou and Elena Toumazi Rembelina, was proclaimed book of the year by EPOK. Her book of critical essays The other time was also proclaimed book of the year in 2021. Her book of poetry Beloved (Afi, 2013) was shortlisted for the State Poetry Award. In 2022, her poem "Tyranny of time – The refugee" won second prize in the International Poetry Competition titled "Asia Minor 1922: 100 Years of Unburnt Memory", organized by the European Art and Cultural Research Center of the Eastern Roman State in Europe; the American Hellenic Foundation of Western Pennsylvania and the Greek Section of the International Association of Literary Critics, seated in Paris. Also, in the context of the 5th poetry competition titled "I do not forget about you, Ionia, O Smyna, my beloved", organized by the Cultural Association of Greece-Cyprus, her poem "Pages of Anatolia", along with a photography as a token of remembrance, was included in the Anthology published to honour the 100th Asia Minor anniversary. She is regarded by critics as one of the most distinguished voices of her generation. She has been a founding member and the secretary of the Limassol Folklore Association, founding member and treasurer of the Limassol Cine Club and founding member of ETHAL (Limassol Theatre Development Company). Her body of work encompasses 36 books.

Έλενα ΣΥΜΕΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ / Elena SYMEOU GEORGIOU Γεννήθηκα στην Αμμόχωστο το 1960 μήνα καλοκαιρινό. Μεγάλωσα στη θάλασσα και ως εκ τούτου δεν θα μπορούσα να ζήσω σε πόλη που δεν έχει αλμύρα! Η Λάρνακα, μας φιλοξένησε και την αγαπήσαμε! Μεγαλώσαμε μαζί της … Πτυχία δεν έχω ούτε γνώσεις σπουδαίες. Έχω μοναχά τη καρδιά μου και το δρόμο της αλήθειας μου που πάντα ακολουθώ πιστά! Αγαπώ κάθε κομμάτι της Πατρίδας μου! Εύχομαι και προσεύχομαι να δω Λεύτερη τούτη την Πατρίδα … αλλά και την άλλη … τη Μικρασία! Είμαι Μικρασιάτισσα 3ης γενιάς από τη γιαγιά μου του πατέρα μου τη μάνα! Ναι, θέλω να ζήσω να δω τις Πατρίδες μου Λεύτερες!

"... Η ποιητική γραφή της Έλενας Γεωργίου αγγίζει τον αναγνώστη με την αμεσότητα και την απλότητά της. Με δυνατή ποιητική φωνή μετουσιώνει εικόνες και λέξεις σε συναισθήματα που δεν μας αφήνουν αδιάφορους, αλλά μας κάνουν συνταξιδιώτες της σ'ένα ταξίδι στα ενδότερα της ψυχής μας, της ψυχής του κάθε ανθρώπου που βίωσε ή και βιώνει ακόμη την απώλεια και την απουσία. ... Κατάθεση ψυχής, ύμνος αγάπης, ταξίδι αναπόλησης ή ένα συνταίριασμα λόγου και τέχνης, ποίησης και εικαστικής δημιουργίας; Όλα αυτά και άλλα πολλά μέσα από το συναίσθημα που αναβλύζει αβίαστα από τα έργα της Έλενας Γεωργίου." Αλεξάνδρα Γαλανού 

Ρωξάνη ΝΙΚΟΛΑΟΥ Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές "Ποιήματα 1991-1999" (ιδιωτική έκδοση, 2000), Ψαλιδιστής (εκδ. Τεχνοδρόμιο, 2018) και "Σαλός Μαγνήτης" (εκδ. Φαρφουλάς 2022). Υπό έκδοση είναι η συλλογή με σύντομα πεζά "Στην καλή μεριά της Γης". Για βραχύ χρονικό διάστημα (2005-2007) εξέδιδε το καλλιτεχνικό/πολιτιστικό περιοδικό "Ψιχάδι". Έζησε για πολλά χρόνια στη Γερμανία, την Ελλάδα. Σήμερα ζει στο Κολόσσι της Λεμεσού, εκεί που γεννήθηκε.

https://www.poiein.gr/2022/08/26/η-ακατανίκητη-έλξη-του-δρόμου-και-του/

https://neoplanodion.gr/2023/08/01/roxani-nikolaou-salos-magnitis-avgi-lilli/

https://exitirion.wordpress.com/2022/09/16/roxani-nikolaou/

Roxani NICOLAOU she has published the poetry collections "Poems 1991-1999", private edition 2000, "Psalidistis" (Clipper), Technodromion ed. 2018 and "Salos Magnitis" (Moonstruck Magnet), Farfoulas ed. 2022. The collection of short prose "Στην καλή μεριά της Γης" (On the good side of earth) will be published shortly. During 2005-2007 she was the editor of the arts and culture magazine "Psihadi". She lived for many years in Germany and Greece. Today she lives in Kolossi, Limassol, where she was born. 

Με αφορμή τη νέα της ποιητική συλλογή Στιλέτα (Εκδόσεις Καστανιώτη) η Δάφνη Νικήτα σχολιάζει πως για να γραφτεί ένα ποίημα «χρειάζονται πολλά δυνατά συναισθήματα, πολλές ανατροπές, απώλειες, καταστροφές, αγάπες, πάθη, όνειρα, θάνατοι και ζωές που επανέρχονται και άλλα τόσα».

https://www.philenews.com/politismos/kipros-politismos/article/1463796/dafni-nikita-ta-mitera-stileta-mas-othoun-na-ipervoume-ta-oria-mas/?

Δάφνη ΝΙΚΗΤΑ γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε Ιστορία της Τέχνης στο University of Kent (BA Ηonors) και στο Goldsmiths' College, University of London (MA). Διευθύνει το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Διάτοπος. Προσκλήθηκε στη δράση "Making words" της 53ης Μπιενάλε Τέχνης Βενετίας, με επιμελητές τους Daniel Birnbaum και Evgeny Bunimovich. Σε ποίησή της βασίστηκαν τρεις ζωντανές περφόρμανς - Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης Αθήνα 2012, ΚΣΤ Διάτοπος Λευκωσία 2017, Λεβέντειος Πινακοθήκη Λευκωσία 2020. Έχει δημοσιεύσει τις ποιητικές συλλογές «Μπουκάλια από το ίδιο άρωμα» (Εκδόσεις Εν τύποις), «Το βροχερό βαγόνι» (Eκδόσεις Το Ροδακιό), «Η περιπέτεια της Μπέττυ και άλλα ποιήματα» Eκδόσεις (.poema..). Από τις Εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν: «Μαύρα σκυλιά», «Το δέντρο που ανατέλλει» , «Το Μπλε Δείπνο», «Το γυμνό παγώνι».

Daphne NIKITA was born in Nicosia. She studied history of art (University of Kent at Canterbury BA with honours and Goldsmiths College, University of London MA). She is the Director of the Centre of Contemporary Art Diatopos. Invited and participate in the Project "Making words" of the 53rd Venice Biennale, curated by Daniel Birnbaum and Evgeny Bunimovich. Three live performances were based on her poetry - Michalis Kakoyiannis Foundation, Athens 2012, Diatopos Nicosia 2015, Leventis Gallery, Nicosia 2020. She has published following poetry collections, "Bottles of the same perfume" (Entypois Editions), "The Rainy Wagon" (Rodakio Editions), "Betty's Adventure and other poems" (.poema..) Editions. Kastaniotis Editions published "Black Dogs", "The Rising Tree", "The Blue Supper", "The Nude Peacock".

Σταύρος Ξ. ΠΕΤΡΟΥ διεθνής πολυβραβευμένος διαμεσικός καλλιτέχνης και ποιητής. Σπούδασε Φιλοσοφία (ΒΑ), Κλασική Φιλολογία (ΜΒ), Νεοελληνική Φιλολογία (ΜΑ) και Υποκριτική (HD). Ποιήματα του δημοσιεύθηκαν σε περιοδικά λογοτεχνίας, ανθολογίες, τόμους και εγκυκλοπαίδειες σε Ελλάδα και Κύπρο. Ως ηθοποιός έχει ερμηνεύσει ρόλους κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Δια-καλλιτεχνικά έργα του έχουν παρουσιαστεί σε ερευνητικά προγράμματα, τοπικά και διεθνή φεστιβάλ, δημόσιους και ιδιωτικούς πολιτιστικούς οργανισμούς, πανεπιστήμια, γκαλερί και μουσεία. Από νεαρή ηλικία έχει τιμηθεί με διακρίσεις για την προσφορά του στον πολιτισμό, το σύνολο του έργου του και την ενεργή του παρουσία στα γράμματα, στη διανόηση και στη σύγχρονη πνευματική δραστηριότητα. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές, «Κασσάνδρα» (2023) και τη «Κασσάνδρα ΙΙ» (2024), στην Αθήνα, από τις εκδόσεις Ελευθερουδάκη.

https://www.ekirikas.com/i-kassandra-tou-stavrou-x-petrou-mia-p/

Stavros X. PETROU is an international award-winning intermedia artist and poet. He studied Philosophy (BA), Classics (MB), Modern Greek Studies (MA) and Drama (HD). His works were published in literary magazines, anthologies, volumes and èncyclopedias in Greece and Cyprus. As an actor, he has performed classical and contemporary roles. His cross-art works have been presented as part of research projects, in local and international festivals, public and private cultural organizations, universities, galleries and museums. From a young age he has been honoured with distinctions for his general contribution to culture. He has published two poetry collections in greek, "Kassandra" (2023) and "Kassandra II" (2024), in Athens, by Eleftheroudakis publications.