2025 POEMS | ΠΟΙΗΜΑΤΑ 

Φως

Ἦρθες

Ἀνάμεσα ἀπὸ τὰ φυλλώματα

Τῆς ἐλιᾶς

Κι ἐγνώρισα

Τὸ ἀσημὶ

Τὴν ἁπλότητα

Καὶ τὴν ἀγάπη.

Ἀνάμεσα ἀπὸ τὰ φυλλώματα

Τοῦ κυπαρισσιοῦ

Κι ἐγνώρισα

Τὸ πράσινο

Τὴν πάλη

Τὴν παλληκαριά.

Τῆς ροδιᾶς

Κι ἐγνώρισα

Τὸ κόκκινο

Τὴν τρέλα

Καὶ τὸν ἔρωτά σου.

Κι ὁ κόσμος ὅλος φῶς.

Light

You came

Through the foliage

Of the olive tree

And I discovered

The silver,

The simplicity,

And the love.

Through the foliage

Of the cypress tree

And I discovered

The green,

The struggle,

The bravery.

Of the pomegranate tree

And I discovered

The red,

The madness,

And your passion.

And the whole world is light.

Αόρατος

Ἐδῶ γεννήθηκα
Σ᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ἄκρη τραγουδῶ
Ἀνάμεσα σὲ δύο πέλαγα
Ἀείφυλλος, ἀόρατος μοσχοβολῶ
Κι ἁπλώνω τὰ κλωνάρια μου στὸν Κάρβα
Καὶ τοὺς ἄλλους ἀνέμους ποὺ φυσοῦν.

Κι ὁ ἥλιος ποὺ βλέπει ἀπὸ ψηλὰ
Κοντοστέκεται γιὰ λίγο
Καὶ μ᾿ ἀπορία μὲ ρωτᾶ

Ποιός σ᾿ἔμαθε νὰ τραγουδᾶς γλυκὰ  Τὶς οὐράνιες τοῦτες νότες;   

Κι ἐγὼ τοῦ ἀπαντῶ ἁπλὰ

Βρίσκω γοργόνες τζαὶ φιλῶτες.

Invisible*

Here I was born                                                                                 In this very edge I sing                                                Between two seas                                                    Evergreen, invisible, I emit fragrance                                  And I extend my branches toward Karva**                      And the other winds that blow.                                           And the sun, watching from above,                              Pauses for a moment                                                           And asks me with wonder,                                           

"Who taught you to sing so sweetly                                  These celestial notes?"

And I answer him simply,

"I find mermaids and kiss them."

Τα υπόγεια ποτάμια

Οἱ ἄνθρωποί μας ποὺ ἔφυγαν

κοιμοῦνται κοντὰ στὶς ρίζες τῶν δέντρων

ἔτσι ἀναπαύονται

μ' ἐκεῖνα τὰ ὑπόγεια ποτάμια

νὰ τοὺς νανουρίζουν τὰ βράδυα

ἔτσι ὅπως κυλοῦν ἁπαλὰ

μ' ἐκεῖνο τὸ βουητὸ τῶν ὑδάτων

ποὺ τοὺς ταξιδεύει

μὲ τὰ πλατάνια καὶ τὶς πηγὲς καὶ τὶς λίμνες

τὰ ἀστέρια ἀνεστραμμένα νὰ τοὺς φωτίζουν

καὶ τὰ φεγγάρια τοῦ ἄλλου τόπου

κι οἱ οὐρανοὶ νὰ τοὺς ἐπισκέπτονται

ἔτσι ὅπως κοιτάζουν ψηλὰ

ἢ ὅπως ἀλλάζουν πλευρό

καθὼς κοιμοῦνται. 

The Underground Rivers

Our loved ones who have departed

sleep close to the roots of the trees.

This is how they rest,

with those underground rivers

lulling them to sleep at night,

as they flow softly,

with the murmur of waters

carrying them away,

with the plane trees, springs, and lakes,

with the inverted stars lighting their way,

and the moons of the other place,

and the skies visiting them,

as they look upwards

or turn to the other side

while they sleep.

Aπολογισμός

Θα χτίσω σπίτι

σε σχεδία από πεύκο.

Ανάμεσα στους κορμούς θα φυτέψω

λουλούδια και λαχανικά.

Θα μεγαλώσω κυπαρίσσια και λεύκες,

θα καλλιεργήσω

σμέουρα και κεράσια.

Θα σας αποχαιρετήσω.

Με τη σχεδία μετά,

κουρασμένη, θα κατεβώ τον ποταμό

τον ήρεμο και τον γαληνεμένο

προς το παρελθόν. 

Life's Reflection

I will build a house

on a raft made of pine.

Between the trunks, I will plant

flowers and vegetables.

I will grow cypresses and poplars,

I will cultivate

raspberries and cherries.

I will bid you farewell.

Then, with the raft,

weary, I will drift down the river,

calm and serene,

towards the past.

Η Ελιά των Αγγλισίδων

...

και πέρασαν

τα χρόνια

χρόνοι πολλοί

αιώνες οκτώ

μεγάλωσε η Ελιά

ολόκληρη αυλή

από μόνη της

άνοιξε, πλάτυνε

μια αγκαλιά

τεράστια έγινε

που χωράει

πολλούς

οι ρίζες της

βαθιές

σαν την ιστορία

του τόπου μας

που τίποτα

και κανένας

δεν μπορεί

να αλλάξει

γιατί η Ελιά

είναι ευλογημένη

σαν την πατρίδα

του κάθε ενός

...

The Olive Tree of Anglisides

…

and the years passed,

many years,

eight centuries,

the Olive Tree grew,

it became a whole yard,

on its own,

it opened, it widened,

a huge embrace,

it became,

big enough to hold

many.

Its roots

are deep,

like the history

of our land,

that nothing

and no one

can change,

because the Olive Tree

is blessed,

like the homeland

of every one

…

Ικέτιδες

Στο σκηνοθέτη Νίκο Χαραλάμπους

Εκάβη: Δεν έχω μπει ποτέ μου σε καράβι, από ζωγραφιές και ιστορίες η γνώμη μου γι' αυτά.                                              Ευριπίδης, Τρωάδες

Η Εκάβη, η Ανδρομάχη, η Κασσάνδρα

σέρνονται μες τα πλοία

με τα πολύχρωμα μπουγάζια

παραμάσχαλα

κι ένα κόκκινο ρίγος στην ψυχή

-Δεν έχω μπει ποτέ μου σε καράβι

Κι όμως το πλοίο σαλπάρει

με τους ασώματους αγγέλους

στο κατάρτι

σαν αναβλύζει

στο γυμνό λεπίδι

ο ξένος σου εαυτός

Η Εσίν, η Λειλά, η Εσμεράι,

σέρνονται μες στα πλοία

από τη Συρία στο Κάβο Γκρέκο

με τα πολύχρωμα μπουγάζια

παραμάσχαλα

κι ένα αμυδρό φωσάκι στην ψυχή

ένα παιδί σκαρφαλώνει

φτιάχνοντας μια κορδέλα

με τις κουρτίνες του Ύπνου

για να δει το φεγγάρι

θα το βλέπει άραγε

το ίδιο γιομάτο

στην άλλη χώρα;

Οι Ικέτιδες μετανάστριες

κρατούν στη χούφτα τους

ζεστό το χώμα της πατρίδας

με το ηδονικό νυστέρι

ξύνουν τις πληγές

τα σώματά τους

καρβουνιασμένα δέντρα

χωρίς ρίζες

κορμιά

που έχουν πάρει

το μούχρωμα των βουνών

Δέντρο είμαι  

Suppliants

To the director Nikos Charalambous

Hecuba: I never yet have set foot on a ship's deck, though I have seen such things in pictures and know of them from hearsay.     

                                                                      Euripides, The Trojan Women

Hecuba, Andromache, Cassandra

are dragged onto the ships

with their multicolored bundles

tucked under their arms

and a crimson shiver in their souls

—I never yet have set foot on a ship's deck.

And yet the ship sets sail

with bodiless angels

on its mast

as your estranged self

gushes forth

from the naked blade

Esin, Leyla, Esmeray

are dragged onto the ships

from Syria to Cape Greco

with their multicolored bundles

tucked under their arms

and a glimmer in the soul

a child climbs up

making a ribbon

from sleep's curtains

to see the moon

will it perhaps see it

just as full

in the other land?

The migrant suppliants

hold in their palms

the warm soil of their homeland

with a hedonic scalpel

they scrape at their wounds

their bodies—

charred trees

without roots,

bodies

that have taken on

the twilight of the mountains

I am a tree

Το βιβλίο για τα δέντρα 

Διαβάζω το βιβλίο

για τη μυστική ζωή των δέντρων

τα δέντρα συνεννοούνται για τις συγχορδίες των θροϊσμάτων

με ένα νεύμα

όπως οι μουσικοί την ώρα της συναυλίας

για μια κλίμακα

τα δέντρα πρέπει κάποτε να ήταν μουσικοί

που μια μέρα έμειναν ακίνητοι.

The Book of Trees

I'm reading a book

about the secret life of trees,

how they beckon their sway into rustling chordswith 

a mere nod,

like musicians aligning the music

with a baton

—trees are musicians

that one day grind to a halt.

Η λίμνη

Έχει να βρέξει δυο αιώνες

κι η γη παρακαλά το νερό.

Περπατώ

εκεί όπου κάποτε ήτανε λίμνη

όπως περπατά κανείς

εκεί όπου κάποτε ήταν αγάπη.

Σκασμένο χώμα, τετραγωνικό

όσα ψάρια δεν σάπισαν

έβγαλαν πόδια

έγιναν ερπετά.

Λίμνη, της εκμυστηρεύομαι,

δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεφύγω

από εκείνο που ήσουν

την ώρα

που απελπισμένα δέντρα

πριν γείρουν και πέσουν με ουρλιαχτό ασύλληπτο

υψώνουν τα τρομώδη χέρια τους μέχρι τον ουρανό

ξεκοιλιάζοντας τα άδεια ασκιά του.

The Lake

It hasn't rained for two centuries

and the earth is begging for water.

I lumber on

to where there used to be a lake

like someone lumbers on 

to where there used to be love.

The earth is cracked in squares.

The few fish that haven't rotted

have grown legs,

have become reptiles.

Lake, I mutter to her,

I will never be able to disregard

what you were 

in the moment

when bewildered trees,

before bowing down and falling with a shrill,

raised their trembling hands to the sky

and gutted its hollow sacs.

Να φυσάει το αεράκι

Να φυσάει το αεράκι

να στάζει η βροχή απ' τα φύλλα

ο ήλιος να στεγνώνει τις πεταλούδες

εγώ να φτιάχνω ήσυχα κάτι

εσύ να έρχεσαι από τα περβόλια

απ' τα ψώνια ή απ' τη θάλασσα

στο πάνω σπίτι να μιλούν

ν' ακούγονται τα βήματά τους

και δεν θα με νοιάζει

αν θα 'μαι πεθαμένη.  

Led the breeze blow

Let the breeze blow

the rain dripping from the leaves

the sun drying the butterflies

me quietly preparing something

you coming from the orchards

from the shopping or the sea

voices speaking in the upstairs house

their footsteps echoing

and me not caring

if I am dead.

Η κατάδυση ενός δέντρου

Βουλιάζω

σε βαθιά νερά

τα πόδια τεντωμένα

γίνομαι

δέντρο

που γερνάει

στον βυθό

Μαύρα Δάση

Ο ένας άγγελος

χάθηκε στο αίμα

ο άλλος πνίγηκε

στη θάλασσα

δεν υπάρχει άκρη

μόνο καμένα δάση

και το βράδυ

που πέφτει

The diving of a tree

I sink

in deep waters

legs outstretched

I become

a tree

that grows old

on the ocean floor

Blackforests

The one angel

lost in the blood

the other drowned

in the sea

there is no edge

only burnt forests

and the night

that falls

Ζωή

Δέντρα βουβά, μοναχικά

Δέντρα γυμνά, καθάρια

Δέντρα υψωμένες προσευχές

Δέντρα γυναίκες δοτικές

Δέντρα θλιμμένοι ποιητές

Δέντρα υπέροχες σιωπές

Κάθε ψυχή ένα δέντρο

Όλη η ζωή ένα δέντρο.

Life

Trees speechless, lonely

Trees naked, unspoiled

Trees rising prayers

Trees generous women

Trees forlorn poets

Trees wonderful silences

Each soul a tree

The whole life a tree.

                                     Translation Andry Christofidou - Antoniadou

Αντίγραφο

Κι αφού λοιπόν

δε μπορώ να σε συναντήσω

ετοιμάζω το πιστό σου αντίγραφο

σε ανυποψίαστους στίχους μου

σε λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ

στη ζέστα του αριστερού χεριού μου,

ενώ κρατάει το φλιτζάνι του καφέ,

σε μονόπρακτα της φαντασίας μου.

Νυχθημερόν ψάχνω ένα κλαδευτήρι

να κόψω τις ρίζες μου,

αυτές που μεγαλώνουν

το δέντρο της εμμονής μου.

Μα εσύ

μου επιστρέφεις ένα τεράστιο μηδενικό

να κρύψω σε αυτό τα μεγάλα «όχι» σου,

τα όνειρά μου,

τα μάτια-λίμνες σου,

τα κλειδωμένα μου «γιατί».

Ενδύομαι τα παραπονεμένα μου αποσιωπητικά

κατεβαίνοντας τις σκάλες της αιώνιας μνήμης.

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω.

Φταίει εκείνο το παιδί μέσα μου

που τρέφει ακόμη ψευδαισθήσεις

Η επανάληψη μήτηρ παθήματος.

REPLICA

And so since

I cannot meet you

I prepare your exact replica

in my unsuspecting verses

in words never spoken

in the warmth of my left hand,

that holds the coffee cup,

in one-act plays of my imagination.

Day and night, I search for a pair of shears

to slash my roots,

the ones that feed

the tree of my obsession.

But you

respond with an enormous zero

for me to hide your big 'nos' in it,

my dreams,

your lake-like eyes,

and my locked 'whys'.

I put on my complaining ellipsis

descending the stairs of eternal memory.

It is not my fault that I am growing up.

The blame lies with that child within me

who still nurtures illusions.

Repetition is the mother of adversity.

3 χαϊκού *

Στα μικρά σου τα

χέρια ανθίζουνε οι

λουλουδόκηποι.

Λεβάντες παντού

πολύβουες μέλισσες

φιλοξενούνε.

Πάμφωτη φύση

μπολιάζεις με ελπίδα

το βασιλικό.

*ιαπωνική ποιητική φόρμα

Three Haiku *

In your little

hands the

flower gardens bloom.

Lavenders

everywhere

host bustling bees

.

The basil is

grafted with hope

by the gleaming nature.

*Japanese poetic form

Οι σημαδεμένοι

Καθόμαστε αμίλητοι ο ένας απέναντι στον άλλο.

Η σιωπή μας, επιβεβαιώνει,

την αποξένωση της φθοράς.

Κάποτε υπήρξαμε,

δέντρα αγέρωχα, που έσμιξαν τα κλαδιά και τις ζωές τους.

Τώρα δυο κούτσουρα,

σιγοκαίγονται στην ανημποριά του χρόνου.

Μόλις κοπάσει η φωτιά, θα γίνουμε στάχτες.

Αν απλώσεις τα χέρια σου, κοντά στα δικά μου,

θα νιώσεις πόσο δυνατά καίει ο έρωτας,

όταν τελειώνει.

Μετά,

μπορούμε να σκουπίσουμε,

τα πρόσωπά μας από τις μουντζούρες.

Έτσι κι αλλιώς,

πάντα σημαδεμένοι είναι, αυτοί που αγάπησαν πολύ.

Πάντα σημαδεμένοι

κι αυτοί που δεν αγάπησαν.

The Marked Ones

We sit silently, facing each other.

Our silence confirms

the alienation of decay.

Once, we were,

proud trees, intertwining our branches and our lives.

Now, two stumps,

smoldering in the helplessness of time.

As soon as the fire dies down, we'll become ashes.

If you reach out your hands towards mine,

you'll feel how fiercely love burns

when it ends.

Then,

we can wipe

the soot from our faces.

After all,

those who loved deeply are always marked.

Always marked,

and so are those who never loved.

Στον κήπο της Γεσθημανής

Το παρατσούκλι του Θεού: τύχη

Οι αλήθειες που φοβάσαι: κλισέ

Μυρωδιά χασίς στη στάση του λεωφορείου: πραγματικότητα    

Το φιλί και η προδοσία καρποί του ίδιου δέντρου

Το καλό και το κακό παντόφλες

όταν ξυπνάμε το πρωί φοράμε και τις δύο

βαδίζουμε ομού.

Κασσάνδρα εκ βαθέων εκέκραξα

μηνύματα στο μέσεντζερ

περίλυπός εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.

Error 404.

Ο λυπημένος που δεν γίνεται μίζερος: Ποιητής

In the Garden of Gethsemane

God´s nickname: luck

The truths you fear: clichés

The smell of hashish at the bus stop: reality

The kiss and betrayal fruits of the same tree

Good and evil a pair of slippers

when we wake up in the morning, we wear both

we walk together.

Cassandra from the depths I cried out

messages on messenger

my soul is sorrowful, even unto death.

Error 404.

The sad one who does not become miserable: Poet

Στην κοιλάδα του Κλαυθμώνος

Κοιτάζω

στην κλειστή τηλεόραση

την αντανάκλαση

του πίσω μου καμένου δάσους.

Στέκω

χριστουγεννιάτικο δέντρο

στη μέση της πλατείας

της Τροίας

- μετά την πτώση.

Φυτρώνω

κλειδωμένη

στη κιβωτό της διαθήκης

ράβδος του Ααρών η βλαστήσασα.

In the valley of Klathmonos

I look

on the closed television

at the reflection

of the burnt forest behind me.

I stand

a Christmas tree

in the middle of the square

of Troy

- after the fall.

I sprout

locked

in the ark of the covenant

Aaron´s rod that sprouted.